Op donderdag 23 februari 2023 ga ik samen met verpleegkundige Guus op stap met Janneke. Janneke is 58 jaar en ernstig ziek. Haar wens is om nog een keer met haar familie naar Artis te gaan en samen poffertjes te eten.
Wanneer we Janneke ophalen in het verpleeghuis in Purmerend worden wij verwelkomt door haar zoon. Dan zien we Janneke in bed liggen. Een vrouw met een enorme mooie bos krullen. Zij verwelkomt ons heel enthousiast en geeft aan klaar te zijn voor een mooie dag in Artis.
Janneke oogt vanuit haar bed als een gezonde vrouw. Wanneer we haar op de brancard helpen zien we allemaal slangetjes. Janneke ziet dat wij het zien en zegt “Ja…van buiten ben ik nog hetzelfde maar de binnenkant is een puinhoop”
Eenmaal in de ambulance gaan we op weg naar Artis. Onderweg praat Janneke honderd uit. Als we bij Artis aankomen staan er veel familieleden van Janneke voor de poort op haar te wachten.
Als wij Janneke uit de ambulance halen en zij haar familie ziet wordt het haar even teveel. Niet alleen haar twee zoons, drie kleinkinderen, schoondochter en naaste familie staan bij de poort maar ook verpleegkundige Jip is gekomen. Jip is een verpleegkundige uit het ziekenhuis waarmee Janneke een speciale band heeft opgebouwd. Janneke herpakt ze zich snel en is weer een en al vrolijkheid.
Als we bij de draaimolen staan met daarin de drie kleinkinderen van Janneke zien we haar van oor tot oor glunderen. Met haar mobiel legt ze deze mooie momenten vast. Dat Janneke voor Artis koos begrijpen wij als we zien hoe goed ze op de hoogte is van alles wat de dierentuin te bieden heeft. Regelmatig horen we haar de namen van haar kleinkinderen roepen om ze op allerlei dieren attent te maken. Janneke geniet van de Dierentuin en het samenzijn met haar dierbaren.
Uiteindelijk belanden we met zijn alleen in het restaurant en is het tijd voor poffertjes. We vonden een mooi plekje waar we de brancard neer konden zetten en waar iedereen bij kon zitten. Janneke, Jip en haar familie genieten van de poffertjes. Deze momenten zijn voor ons al vrijwilligers onbetaalbaar.
Dan komt het moment dat we terug moeten naar Purmerend. Buiten de Ambulance maken we nog een groepsfoto en worden er knuffels uitgedeeld.
Als Janneke in de Ambulance ligt en we terugrijden naar het verpleeghuis horen we haar zachtjes huilen. Zo’n laatste wens geeft veel maar vraagt ook veel. Eenmaal in het verpleeghuis vertelt Janneke dat ze uitkijkt om naar de Hospice te gaan.
We nemen afscheid van haar met een liefdevolle knuffel.
Blij met wat we voor haar en haar naasten hebben kunnen betekenen zijn we nu toch ook een beetje stil. Zo jong nog….zo oneerlijk.
Maar wauw wat een vrouw!
