Op 25 maart haalde Elisabeth de respectabele leeftijd van 100 jaar. Geboren in Limburg woont ze nu in het zorgcentrum Evean Henriette Roland Holst. Ze wordt daar liefdevol verzorgd.
Gelukkig maar want Elisabeth heeft niemand meer, geen familieleden die nog leven, geen kleinkinderen, vrienden allemaal overleden. Ze is écht alleen, hoe droevig is dat.
Toch is ze nog best vrolijk, bijdehand en geeft graag haar mening. Ook een grapje weet ze te waarderen.
Haar begeleidster Jolanda van het zorgcentrum had gehoord dat Elisabeth nog heel graag naar het strand in Scheveningen wilde. Maar als bedlegerige is dat niet haalbaar.
Gelukkig kende Jolanda de WensenAmbulance Noord Holland. Jolanda nam contact met de wens coördinator Anja en legde de wens van Elisabeth uit.
Anja en haar collega’s pakten de wens gelijk op.
Op 7 juni stonden daarom Jamilla , Shermaine en Aaldert al op tijd aan het bed van Elisabeth in het zorgcentrum.
Natuurlijk met de ambulance met aanhanger met de elektrische strandstoel.
Opgewekt ging Elisabeth mee en ook haar begeleidster Jolanda ging mee naar het strand in Scheveningen.
Het was een heerlijke zonnige dag met toch een koud windje maar dat deerde Elisabeth niet.
Op de boulevard hebben we Elisabeth in de strandrolstoelplaats laten nemen. Ze vertelde zelf waar we haar naar toe moesten rijden.
Lekker op een terrasje koffie gedronken, broodje kroket en maar kletsen, ze bleef maar kletsen. Hoe heerlijk was dat.
Daarna lekker langs de vloedlijn gelopen. De zee geroken en ook nog gevoeld. Heerlijk vond Elisabeth het.
Toch nog weer even zitten bij een ander terrasje en jawel nóg een broodje kroket. Elisabeth genoot met volle teugen en wij dus ook. Het broodje kroket bleken 2 kroketten te zijn en die werden helemaal opgepeuzeld. Verbazingwekkend.
Tussendoor bleef ze maar kletsen.
Uiteindelijk komt aan alles een einde en gingen we terug naar het verzorgingstehuis.
Onderweg kreeg Elisabeth een pluche knuffel, Cheffy de muis. Dit is de mascotte van de WensenAmbulance.
We schrokken heel even want Elisabeth werd een beetje emotioneel. Ze vertelde dat dit het eerste pluche knuffel was dat ze ooit in haar 100 jarige bestaan gekregen had. Voor dit soort dingen was er in haar jeugd nooit geld en ze is sober opgevoed.
Ze was zo blij met haar eerste pluche knuffelt, dat was erg ontroerend.
“Ik zet hem op mijn kast dan kan ik er iedere dag naar kijken en denk ik terug aan deze fijne dag.”
Terug in het tehuis hebben we Elisabeth weer lekker in haar bed gelegd en kon ze uitrusten van een drukke dag.
Met lieve bedankjes van Elisabeth en zelfs een dikke kus voor Aaldert namen we afscheid van haar.
Na zo’n dag is het altijd toch een tijdje stil in de WensenAmbulance als we terugrijden. Moeten de dag toch even verwerken.
Fijn gevoel om weer zo’n mooie wens te hebben kunnen vervullen.
Elisabeth hou je (nog even) haaks.
Geschreven door Aaldert.
