Herbert, een ras echte Zaankanter.
Getroffen door slokdarm kanker, wilde hij nog graag een laatste keer vanuit het hospice te Zaandam, naar de zeesluizen in IJmuiden om naar het schutten van zeeschepen te kijken en daarna nog graag naar de zuidpier van IJmuiden.
Het kijken van schepen was toch wel een grote hobby van Herbert.
Vergezeld van zijn broer, zijn beste vriend en een nicht zetten we koers naar IJmuiden.
Iedere instantie werkte mee om de wens van Herbert te laten slagen. Op de zeesluizen gingen slagbomen voor ons open en op de zuidpier stond de reddingsbrigade ons al op te wachten om het hek te openen.
Herbert genoot van de omvang van de nieuwe sluis die hij nog niet had gezien en van het mooie uitzicht vanaf de pier naar de zee. Het weer was perfect.
Maar er ontbrak toch iets. Iets wat niet valt te sturen. Er waren geen schepen te bekennen. In geen velden of wegen een varend schip te bekennen en er viel dus niks te schutten.
Herbert vond het niet heel erg, want de zon die hij al tijden niet had gezien en gevoelt, alsmede de zeelucht stemde hem erg tevreden.
Herbert, die brancard gebonden was en een infuus in had, de nachtmerrie van verpleegkundige Julia, omdat dat dat ding constant begon te piepen, wilde toch misschien wel ook even naar de Zaanse schans.
Op naar de Zaanse schans. Met de ambulance langs alle molens en aan het einde was een nieuw Molenaarsmuseum.
Die had hij nog niet gezien. Echter bleek dit museum niet toegankelijk voor een patiënt op brancard.
Mevrouw Ineke van het museum vond dit zo erg, dat zij de oliemolen, die voor publiek was gesloten voor Herbert ging openen. Wat een fantastisch uur mochten wij samen met Herbert daar doorbrengen. Uitleg, Video, film, niets was te veel.
Ineke van de Oliemolen te Zaandijk dank je wel.
Om 17.00 uur waren we terug in het hospice. Herbert was toch wel erg moe maar zeer voldaan.
Na afscheid te hebben genomen van een bijzondere man Herbert hebben wij de Ambulance weer terug gebracht naar de garage.
* Een verslag van chauffeur Bram.
